Tokovi novca izmiču Prvoj i Drugoj familiji koje su prije 30 godina Crnu Goru ščepale za grlo

Sputnjik, 2. Mart 2019. godine

Sukob u Centralnoj banci Crne Gore oličen je u tužbi bivše viceguvernerke CBCG Irene Radović, koju je ona pokrenula protiv prvog čovjeka centralne finansijske institucije — guvernera Radoja Žugića. Radovićeva, koja trenutno radi kao konsultant razvojne agencije vlade SAD u regionu, podnijela je tužbu Osnovnom sudu u Podgorici za mobing protiv Centralne banke i guvernera Žugića.

Ona Žugića, između ostalog, optužuje da je izdavao naređenja za selektivnu kontrolu banaka, zatim prikrivanje informacija kojima je mogao da uruši ukupnu stabilnost bankarskog sistema, zabranu davanja personalnih dosijea menadžmenta CBCG na uvid javnosti, kao i za mobing i verbalno vrijeđanje od strane zaposlenih, te za tvrdnje guvernera da se Radovićeva bavila spletkarenjem i da je „nemoralna žena“, što je na koncu rezultiralo njenim razrešenjem sa pozicije viceguvernerke od strane Skupštine Crne Gore. Ipak, Osnovni sud u Podgorici je prije nekoliko dana donio prvostepenu presudu da je Skupština nazakonito razriješila Radovićevu sa mjesta viceguvernera i poništio tu odluku. Zanimljiv detalj u ovom slučaju jeste da su čitav tok suđenja pomno pratili predstavnici britanske i američke ambasade u Crnoj Gori, ali i ambasador Slovenije u Podgorici, Mitja Močnik. S obzirom da se radi o izaslanicima vodećih NATO zemalja, to otvora pitanje da li to Alijansa preko slučaja Irene Radović šalje jasnu poruku vlastima u Crnoj Gori da je došlo vrijeme da se i glavne poluge crnogorskog finansijskog sistema predaju pod punu kontrolu NATO „partnera“.

Analitičar i bivši gradonačelnik Cetinja Aleksandar Aleksić smatra da aktuelni događaji potvrđuju da, posmatrajući iz ugla međunarodne zajednice, Irena Radović predstavlja važnu osobu za ostvarenje njihovih interesa.

Bitka za gasne koridore jedna je od najvažnijih u ekonomskim ratovima koji bijesne na planeti

Izvor: (Nebojša Popović, Sputnjik)

Priča o gasu iz Azerbejdžana, koji bi preko gasovoda TANAP trebalo da dobije i Crna Gora, dio je angloameričkog koncepta ekonomski neopravdanog pokrivanja energetskih deficita u Evropi. Gasno nalazište Šah Deniz u Azerbejdžanu ima proizvodnju od svega 16,7 milijardi kubnih metara, što je jedva pet odsto potreba EU, smatra analitičar Aleksandar Aleksić.

Početak rada Transanadolijskog gasovoda (TANAP) koji će dopremati prirodni gas iz Azerbejdžana preko Gruzije i Turske do Evrope, za Crnu Goru znači korak bliže u pravcu gasifikacije države i mogućnosti približavanja značajnom tržištu gasa, kažu u Ministarstvu ekonomije te zemlje.

Planirano je, naime, da jedan krak TANAP-a, Jadransko-jonski gasovod (IAP), u dužini od 511 kilometara prođe kroz Albaniju, Hrvatsku, Crnu Goru i BiH, što nadležni smatraju najrealnijom opcijom za gasifikaciju Crne Gore.

„S obzirom na to da je energetika jedan od stubova razvoja Crne Gore, realizacija projekta IAP će imati veliki doprinos stabilnosti i diversifikaciji energetskih izvora. Kroz razvoj ovog projekta, Crna Gora će, sa susjednim zemljama, biti svojevrsni most između Kaspijskog regiona i Zapadne Evrope“, istakao je državni sekretar u Ministarstvu Ekonomije Nikola Vujović.

Da Crna Gora ozbiljno računa da će realizacijom projekta TANAP biti omogućena gasifikacija regiona, kao i „otvorena mogućnost za plasman sopstvenog gasa“ potvrđuje i prisustvo ministarke ekonomije Dragice Sekulić na svečanosti organizovanoj povodom puštanja u rad gasovoda TANAP u turskom gradu Eskišehiru, koji su otvorili predjsednik Turske Redžep Tajip Erdogan i Azerbejdžana Ilham Alijev.

Takođe, u okviru ovog projekta, Ministarstvo ekonomije Crne Gore intenziviralo je u prethodnom periodu saradnju sa Ministarstvom za infrastrukturu i energetiku Republike Albanije, a već je pripremljena i zajednička aplikacija za izradu projekta Jadransko-jonskog gasovoda(IAP) za Crnu Goru i Albaniju, za šta je odobren grant u iznosu od 2,5 miliona evra.

Inače, krak Jadransko-jonskog gasovoda koji je zamišljen da prođe kroz Crnu Goru kao dio glavnog Transanadolijskog gasovoda TANAP vrijednog 7,2 milijarde evra i dugačkog 1.850 kilometara, mnogi analitičari posmatraju dijelom šire bitke Rusije i Zapada za gasne koridore na Balkanu. Kako je ranije ocijenila američka agencija AFP, projekat Transjadranski gasovod (TAP) koji podržava EU, trebalo bi da azerbejdžanski gas dopremi preko Turske, Grčke i Albanije, i preko Jadranskog mora do Italije, dok bi prve isporuke trebalo da krenu 2020. godine.

Priča o gasu iz Azerbejdžana, koji bi trebalo da dobije i Crna Gora, nije zapravo ništa novo, kaže za Sputnjik analitičar Aleksandar Aleksić.

Bitka za gasne koridore je jedna od najvažnijih u ekonomskim ratovima koji bijesne na planeti. U njoj se prije svega mora poći od onih koji su vlasnici rezervi i izvorišta sa sopstvenom sposobnošću da grade infrastrukturu. Kada se 11. marta 2011. godine dogodila nuklearna katastrofa u Fukušimi, na evropskom kontinentu je došlo do nekoliko tektonskih političkih pomjeranja. Njemačka je ogromnom većinom poslanika Bundestaga 1. jula 2011. (513 – za, i 79 – protiv) donijela odluku o hitnom potpunom zatvaranju osam zastarelih nuklearnih reaktora, koji su isključeni u martu odmah nakon havarije u Japanu, dok je ista odluka predviđala da će preostalih devet reaktora biti ugašeno do kraja 2022. godine. Njemačka je do tad četvrtinu svojih energetskih potreba zadovoljavala iz nuklearnih izvora. Sprečavanje deficita koji bi se pojavio 2022. godine Njemačka je riješila da sprovede strateškim partnerstvom sa Rusijom u oblasti energetike kroz Sjeverni tok 2. U tom momentu je Sjeverni tok 1 uredno snadbijevao tržište sjeverne Evrope gasom iz Rusije, a Južni tok bio na pragu realizacije. Sve važne regionalne odluke u zemljama kojima je trebala da prođe infrastruktura Južnog toka su već bile donesene. Ovi događaji su značili uzbunu u Vašingtonu i Londonu.

Pojavila se prijetnja da Evropa može ući u fazu emancipacije od anglo-američkog uticaja i proces oslobađanja. Džordž Fridman šef važne američke geopolitičke institucije Stratfor potpuno otvoreno voli saopštiti ono što su bili i glavni razlozi za dva velika svjetska rata: “Razlog najvećeg američkog straha je objedinjavanje tehnologije evropskog poluostrva sa prirodnim resursima Rusije. To bi stvorilo silu koja bi bila u stanju da izazove američku supremaciju. To bi bilo ono oko čega se vrtio kompletan 20. vijek”.

Političke kornjače su uvjerene da nikada neće doći dan kada će se zagrcnuti u sopstvenoj krvi

Na dvanaestu godišnjicu nezavisnosti, stečene na referendumu održanom 21. maja 2006. godine, svi parametri koji čine jednu državu — teritorija, stanovništvo i suverenost — ukazuju da je država Crna Gora sve slabija, tvrdi u intervjuu za Sputnjik Aleksandar Aleksić, bivši gradonačelnik Cetinja i geopolitički analitičar.

Kakav je položaj Crne Gore 12 godina od sticanja nezavisnosti?

Crna Gora se nalazi u položaju koji najbolje može odrediti sintagma Republika Titograd. Kontinuitet razaranja svih vrijednosti, podijeljenost društva, organizovani kriminal i korupcija predstavljaju osnovne alate kojima američka ambasada upravlja svojom tvorevinom. Glave koje se kotrljaju ulicama postale su “najnormalniji” prizori sa naslovnih strana medija koje kontrolišu dvije porodice koje su podijelile monopole. S jedne strane to je višedecenijska vladavina porodice Đukanović, a s druge – višedecenijsko upravljanje opozicijom od strane porodice Miodraga Perovića. Jedna porodica je zadužena da upravlja ljudskim resursima, kvaziinstitucijama i ogromnim procentom tokova novca, a druga da ruši bilo kakvu organizacionu mogućnost stvaranja alternative postojećem sistemu koji bi mogao porušiti Republiku Titograd i osloboditi Crnu Goru. Naravno, druga porodica to radi uz interes, u mnogo manjem, ali za nesrećne crnogorske prilike jako velikom vlasničkom učešću u tržištu kapitala. Jedna bez druge ne mogu politički opstati. Hapšenja i sudski procesi služe da se sa vinovnicima pljački, razaranja, ubistava, pregovara o njihovoj nekažnjivosti. Zločinci i lopovi znaju sudsku praksu. Oni u svojim radnjama polaze od tog znanja. A to je isti čvor u koji je svezano društvo još od kraja Drugog svjetskog rata.

Da li je Crna Gora sada više ili manje suverena u odnosu na 2006. godinu?

Kada govorimo o bilo kojoj državi onda je dovoljno zagledati se samo u njene tri komponente: stanovništvo, teritoriju i suverenost. Svi parametri pokazuju da je u svim ovim komponentama država sve slabija i slabija. Stanovništvo izumire, postaje sve starije, visokoobrazovani masovno odlaze, porodica se kao osnovna komponenta društva sposobna da ga obnovi – razbija. Stanovništvom se upravlja na način da ne proizvodi gotovo ništa. Izvoz je u ekonomskom smislu omča prebačena preko vrata Republike Titograd. Spoljni dug od 2006. do danas porastao je preko 400%. Masovna nezaposlenost stvara ogroman pritisak, posebno među visoko obrazovanim mladim ljudima koji umjesto da rade i stvaraju za svoje porodice, žive od penzija svojih roditelja. Teritorija je uređena na način da u susjednim državama postoje snažne političke grupacije koje osporavaju granicu, sa Hrvatskom na Prevlaci; sa Bosnom i Hercegovinom na Sutorini; dok sa Srbijom granicu osporava Amerika. Uz sve ovo valja sačekati da vidimo da li će ambasada SAD odlučiti da se i ove godine izbor za mis Albanije održi u Ulcinju. Suverenost vlasti u nekoj državi ogleda se u njenoj suprematiji prema svim drugim vlastima unutar te države, kao i u nezavisnosti pri obavljanju svoje interne misije i svoje funkcije u međunarodnoj areni. Suverena vlast države je izvorna – originalna, i ne izvodi se ni iz kakve druge vlasti. U našoj maloj domovini od države veću vlast ima ulica, veću vlast ima NATO, a najveću vlast ima neznanje, podlosti i slabosti njene kvazielite ogrezle u nepotizmu koji se isključivo ispoljava u tjeranju talenata. Zemljom upravlja NATO, a političke kornjače koje učestvuju u izbornom teatru uvjerene da nikada neće doći dan kada će se zagrcnuti u sopstvenoj krvi, samo su paravan iza koga se skriva vrhovna moć u regionu.

Politiku “zavadi pa vladaj” na Balkanu vodi Amerika, a ne Rusija

Pred Vama je integralni tekst intervjua datog portalu Sputnjik 17. januara 2018. godine (razgovarao: Nebojša Popović). Na ovom linku možete pogledati i objavljenu verziju intervjua uz redakcijske intervencije.

Američki analitičar Januš Bugajski upozorio je da će Moskva pokušati da od svih bilateralnih sporova u zemljama jugoistočne Evrope napravi latentni sukob, da je Putinova strategija na Balkanu “zavadi pa vladaj”, a sa kojom, između ostalog, želi da „zavadi Crnu Goru i Srbiju“. Jelena Milić je za RTCG takođe rekla da vjeruje da Rusi imaju uticaja i interesa da podstiču priču o pravljenju velike Hrvatske, velike Albanije, velike Srbije, da bi u jednom takvom najgorem mogućem scenariju oni došli kao interventna i pomoć Srbiji.

Kako to komentarišete, ko po vama sprovodi pomenutu imperijalnu politku na Balkanu? Da li je po srijedi svojevrsna zamjena teza?

Za razliku od gospođe Milić koja nije referentna za bilo kakve ozbiljne analize, Bugajski se ozbiljno bavi Balkanom nekoliko decenija. Njegove procjene korespondiraju sa stavovima vojno-industrijskog kompleksa Vašingtona, za njega je američki predsjednik Tramp “samoproglašeni dilmejker”. Sve što je Bugajski saopštio vezano za aktivnosti Moskve, suštinski predstavlja aktivnosti Vašingtona. Optužbama usmjerenim ka Rusiju stvara alibi za planirane i izvedene operacije Amerike. Njima ne bi bio prvi put da na osnovu lažnih pretpostavki i izvještaja donose odluke o finansijskim, oružanim i logističkim podrškama svojim igračima na periferiji imperije. Tako šire sopstvenu moć, novoosvojene teritorije kontaminiraju novčanicama sa nacrtanom glavom predsjednika Amerike čija proizvodna cijena iznosi 12 dolarcenti, a svijetu je prodaju kao 100 dolara. Dovoljno je prisjetiti se Kolina Pauela i rušenja Iraka, a sve pod lažnom optužbom da Iračani posjeduju oružje za masovno uništenje. Obračun je išao do snimljene egzekucije Sadama Huseina vješanjem. Nakon toga je čak i BBC 10. juna 2008. godine objavio da je “američka akcija u Iraku najveća pljačka u istoriji čovječanstva u kojoj je opljačkano preko 23 milijarde dolara”. Ali Amerikanci to uvijek tako rade. Stiven Kinzer (iako izolacionista), spoljnopolitički komentator Njujork Tajmsa i naučni saradnik Instituta za međunarodna istraživanja “Votson” pri univerzitetu “Braun”, napisao je lijepu knjigu čiji naslov govori sve „Pučevi, invazije, revolucije“ u podnaslovu: „Kako je Amerika mijenjala režime, od Havaja do Iraka”. Amerika na politici „zavadi pa vladaj“ ostvaruje sopstveno vojno prisustvo u više od 150 članica Ujedinjenih nacija i na Kosovu, i u tom smislu njihov zahtjev za upis u Ginisovu knjigu rekorda po tom osnovu sigurno ne bi bio odbijen. Što se konkretno Srbije i Crne Gore tiče sukob su posijale zapadne sile onoga dana kada su odlučile da Crna Gora nestane sa političke mape svijeta, a da decenijama nakon toga podstiču, hrane i njeguju intifadu između onih koji se osjećaju Srbima u Crnoj Gori i onih koji se osjećaju Crnogorcima. Čak je i Francuska saopštila zvanično priznanje ove činjenice kroz orden Legije časti princu Nikoli Petroviću. Tom prilikom je u aprilu 2017. godine Florans Manžen direktorica za kontinetalnu Evropu u francuskom Minitarstvu spoljnih poslova saopštila, citat: “Francuska ispravlja moralni dug prema dinastiji Petrović. Crna Gora je jedina u istočnoj Evropi vjekovima odolijevala Otomanskoj imperiji. I pored toga mi smo ovdje, među ovim zidovima, u pobjedničkoj euforiji 1918, zbog Jugoslavije žrtvovali Kraljevinu Crnu Goru onome što smo smatrali višim interesima. Vaš prađed je od samog početka rata 1914, bio saveznik koji se hrabro borio protiv nadmoćnog neprijatelja, ali je na Versajskoj mirovnoj konferenciji to zaboravljeno”.

Nova strategija Amerike za Balkan i “lojalna opozicija”

Izvor: Sputnjik

Komentarišući za Sputnjik novu agendu američke spoljne politike za Crnu Goru i region, koja podrazumijeva i najavu stalnog američkog vojnog prisustva u jugoistočnoj Evropi, kao i novo strateško zbližavanje SAD sa Srbijom, politički analitičar Aleksandar Aleksić kaže da Amerika u svojim strateškim dokumentima rijetko ide toliko eksplicitno u saopštavanju stavova kao što to može da radi kada je u pitanju Balkan i zemlje poput Crne Gore.

Govoreći o sada već neskrivenoj američkoj najavi kreiranja ambijenta za stvaranje „lojalne opozicije“ u Crnoj Gori, Aleksić smatra da se suštinski radi o jasnoj poruci svim crnogorskim političarima da za njih neće biti mjesta u političkom životu ukoliko otkažu poslušnost Americi.

Kako tumačite najavljenu pomoć od strane SAD da se kada je u pitanju Crna Gora pristupi „njegovanju zdrave političke klime koja podrazumijeva prostor za lojalnu opoziciju“?

U svojim strateškim dokumentima SAD rijetko idu toliko eksplicitno u saopštavanju stavova kao što to mogu raditi kada je Balkan u pitanju. Dodatan specifikum njihovog političkog obraćanja pojedinim balkanskim zemljama, kakva je recimo Republika Titograd, oslanja se na činjenici da je vlast nepromijenjena od 1946. godine do danas. Savez komunista je samo početkom 90-tih godina XX vijeka promijenio naziv stranke u Demokratska partija socijalista, zadržao svu imovinu i nesmetano nastavio sa djelovanjem. Mijenjao se u skladu sa geopolitičkim potrebama onih koji su upravljali Crnom Gorom i uvijek je silom, korišćenom isključivo s ciljem održavanja na vlast, održavao svoj unutrašnji privid koherentnosti. Zajednički imenilac svih faza jeste da se teritorija permanentno uništavala, deindustrijalizovala, pljačkala do besvijesti i siromašila u ciklusima, nesposobna da strateški osmisli sigurnu budućnost za svoje potomstvo i još dalje od toga da zaustavi decenijske negativne demografske trendove. S druge strane obaveze prema onima koji upravljaju regionom ispunjavane su bez pogovora.

Operacija “Gladio” – najvažniji fenomen koji determiniše političku, socijalnu i vojnu istoriju zapadne Evrope poslije WWII

Intervju koji je dat portalu Sputnjik (novinaru gospodinu Nebojši Popoviću) 28. oktobra 2017. godine i koji je objavljen iz dva dijela. Prvi dio se odnosio na aktuelne događaje u Srbiji i Crnoj Gori, a drugi dio na specijalne “Gladio” operacije NATO pakta u Zapadnoj Evropi. Sputnjik je zbog obima uradio redakcijske intervencije. Na ovom mjestu objavljujem integralno kompletan intervju.

SPUTNJIK: Kako vidite situaciju u Crnoj Gori? Da li se uopšte nazire kraj političke krize, i u kom pravcu vidite njen ishod nakon ulaska zemlje u NATO?

– Politička teatarska predstava koja nosi radni naslov “Vojni udar” već više od godinu dana drži Crnu Goru u regionalnom fokusu, a predstavlja čistu NATO operaciju koja je imala dva vektora dejstva. Spoljašnji vektor dejstva je poslužio za uvlačenje Crne Gore u NATO protivno većinskoj volji njenih građana. Taj vektor dejstva je ulaskom Republike Titograd u NATO počeo snažno da gubi na svom intenzitetu. Unutrašnji vektor dejstva kompletnu političku scenu dijeli na one koje Amerika želi da vidi kao naslednike Đukanovića i uključi ih u novu kolonijalnu upravu (na njihovom čelu je Miodrag Perović sa svim partijama kojima organizuje sastanke u ambasadi SAD) i na one koje želi da drži ekstremno desno, a da suštinski oni to jesu tačno onoliko koliko može biti politički-bezbjednosno operativan jedan Slaven Radunović, Branko Radulović, Goran Danilović, Predrag Bulatović, Emilo Labudović ili Milutin Đukanović.

Crna Gora je lider u regionu – crni lider

Izvor: Sputnjik

Nakon ulaska u NATO generacije koje dolaze mogu da se nadaju samo u potpunom demografskom urušavanju i nestajanju, što se posebno snažno osjeća na Cetinju, kaže u intervjuu za Sputnjik Aleksandar Aleksić, bivši gradonačelnik Cetinja i politički analitičar.

Komentarišući napetosti u odnosima velikih sila, Aleksić tvrdi da od početka 20. vijeka pa do danas, za SAD ne postoji ozbiljnije i važnije politike od politike sprječavanja stvaranja strateškog saveza na tlu Evrope između Rusije i Njemačke, i da, kada bi bio moćniji od Rusije, NATO bi sigurno udario na nju, ali ih ruski nuklearni potencijal odvraća od suludnih misli koje bi dovele do apokalipse.

Kako vidite aktuelno stanje na crnogorskoj političkoj sceni?

— Aktuelno stanje valja posmatrati isključivo u kontekstu novih političkih okolnosti nastalih prijemom Crne Gore u NATO pakt protivno volji njenih građana. O tome se odlučivalo u centru moći SAD, daleko od očiju nemoćnog predsjednika Trampa. Od Trampove inauguracije do danas nade kompletne planete da će Amerika promijeniti spoljnu politiku rušile su se kao kula od karata rušenjem svakog pojedinačnog Trampovog saradnika, od kojih neki nisu uspjeli da povežu ni dva vikenda na mjestu na kom su postavljeni. Desilo se upravo ono što je Kisindžer najavio još 22. novembra mnogo prije inauguracije izabranog predsjednika: „Mi smo decenijama cijepali aktuelne administracije. To može da se desi i ovog puta, ali ne treba od toga počinjati“.

Tramp preko Crne Gore može da pokaže dobru volju prema Rusiji

Izvor: Sputnjik

Spoljnopolitički odbor američkog Senata jednoglasno je ove nedelje odobrio ratifikaciju Protokola o pristupanju Crne Gore NATO-u, čime saga oko uvlačenja te zemlje u tu alijansu ulazi u svoju završnu fazu. Protokol je od danas na dnevnom redu zasedanja američkog Senata, ali se još ne zna kada će se senatori o njemu izjašnjavati. Da bi Protokol bio ratifikovan, potrebno je da za njega glasa dvotrećinska većina od 100 senatora.

Okolnost koja je sve vrijeme zaista bila neobična jeste da čitava procedura oko uvlačenja Crne Gore u NATO prolazi u atmosferi neuobičajenog presinga i urgentnosti, a posebno usled činjenice da donošenje značajnih političkih odluka u periodu tranzicije vlasti nije u duhu dobrih običaja američkog političkog života. U Americi je očigledno na sceni sukob elita, a da događaji u SAD nedvosmisleno potvrđuju da je odlazeća administracija povukla „seriju poteza koji su u najmanju ruku nekorektni prema izabranom predsjedniku Trampu“, mišljenja je i sagovornik Sputnjika, politički analitičar Aleksandar Aleksić.

Odluka o tome kuda ide Crna Gora donosi se za „Velikim stolom“

Izvor: Sputnjik

Ishod krize u Crnoj Gori direktno zavisi kakva će biti nova politika Sjedinjenih Američkih Država u regionu. Odluku o tome

kuda ide Crna Gora i da li će zaista sledeće godine postati član NATO-a, ne zavisi od volje Đukanovića, već od politike podijeljene bezbjednosti u Evropi koja se donosi za „Velikim stolom“, kaže Aleksić.

Crna Gora nalazi se u dubokoj političkoj krizi, a čini se da su minuli izbori samo dodatno pojačali tenzije i produbili nepovjerenje u društvu. Šta je, po Vašem mišljenju, ključni uzrok takvog stanja u Crnoj Gori i kakave sve ishode možemo očekivati?

— Dubina krize je tačno onolika koliko je društvo oštro podijeljeno. Glavna linija podjele odnosi se na ključnu politiku koja se vodi u Crnoj Gori, a kojoj su u oktobarskim izborima svi negirali značaj, a negiranje najviše odgovaralo Ambasadi SAD u Crnoj Gori. To je politika uvlačenja „Republike Titograd“ u NATO pakt protivno volji više od dve trećine punoljetnih građana. Sa jedne strane vlast DPS-a (Savez komunista koji je početkom devedesetih promijenio naziv, a zadržao kompletnu imovinu, logistiku i ministarstva sile) vodila je kampanju odbrane države, odnosno sopstvene vlasti, a protivnici vlasti imali fokus na jednu jedinu političku figuru za kojom suštinski blijedi geopolitička regionalna potreba. Ishod krize direktno zavisi od toga kakva će biti nova politika SAD u regionu. Glavne igrače koji proizvode krizu u Crnoj Gori kontroliše Amerika i iz dana u dan preuzima sve veću kontrolu nad ministarstvima sile. Ulaskom u NATO kontrola postaje potpuna i zemlja gubi suverenitet.